Αθεράπευτα Ρομαντική

Λίγη μουσική βοηθάει, ξέρεις.

Να καθαρίσει το κεφάλι.

Λίγο ποτό, επίσης. Να χαλαρώσει το σώμα, να χαμογελάσουν τα μάτια.

Και ένα τσιγάρο να καίγεται, να μπουν οι σκέψεις σε τάξη.

Διάσπαρτες οι σκέψεις και μπλεγμένες. Όπως μπλέκονται τα πόδια κάτω απ'τα σκεπάσματα.

Τι και αν κοιτώ το κινητό, μου αποσπάει την προσοχή.

Εδω.

Χαρτί και στυλό. 

Αθεράπευτα ρομαντική και αυθόρμητη. 

Γιατί το να είσαι αυθόρμητος σε μια γελοία καθημερινότητα, δίνει πάθος.

Και αθυρόστομη. Γιατί δεν χαρίζω. 

Σε ευχαριστώ μάνα.

Εκείνα τα πρώτα χαμόγελα. 

Τα αθώα, τα ντροπαλά. Θυμίζουν έρωτες σαν αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις παιδί.

Ξεχνας πρωινά, δουλειά, πίεση, αλκοόλ, κούραση, στεναχώριες...

Μονάχα δυο μάτια να σε κοιτούν και ο κόσμος να παύει να κινείται. 

Ξάπλωσε με κάτω από τα αστέρια και έλα να μιλήσουμε για την ζωή.

Για το τι θες, για το τι δεν θες. Μίλα μου όσο θα είμαι ξαπλωμένη. 

Θα έχω γύρει το κεφάλι μου στα δεξιά και απλά θα σε χαζεύω. 

Και αν με ρωτάς αν κουράστηκα θα γυρίσω και θα πέσω πάνω σου.

Θα σ'αγκαλιάσω γυμνή και θα σου χαμογελώ.

Θα σου κάνω χαβαλέ για εκείνον τον βλάχο στην δουλειά που μου ζήτησε καφέ χωρίς τρόπους και θα γελάς. 

Η ζωή είναι ένα αστείο, ξέρεις. 

Κρύο κιόλας. 

Από αυτά που λέμε στην παρέα και μας κοιτάνε σαν μαλάκες, νομίζοντας πως είπαμε κάτι έξυπνο. 

Θα αράζεις να ακούς την μουσική σου και εγώ θα διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλίο. Σε κάθε παράγραφο το μάτι μου θα πέφτει πάνω σου.

Πόσο παθιάζεσαι με την μουσική... 

Το βλέπω. 

Αθεράπευτα ρομαντική λοιπόν. 

Οκλαδόν με ένα σουτιέν να με σφίγγει, να διαβάζω το βιβλίο μου και εσύ να ακούς την μουσική σου και να χάνεται το βλέμμα σου στο ταβάνι. 

Με ενδιαφέρεις, γιατί διαφέρεις.

Ήταν 00:44, μάλλον.

23.03, Τζω.