𝐖𝐫𝐢𝐭𝐞𝐫 𝐛𝐲 𝐩𝐚𝐢𝐧.

Και αν δεν νιώθεις όταν σου μιλάω, πιες ένα ποτήρι ουίσκι και διάβασε τα γραπτά μου. Ένα σφηνάκι αλήθειας σε κάθε παράγραφο και τα πόδια μου να τρέμουν στην σκέψη σου.  Τα μάτια μου γυαλίζουν στο κενό, με μια μουσική χαώδης χωρίς νόημα. Απρόσωπο πάθος.  Εκεί που το σώμα μιλάει μόνο του.  Εκεί που το σώμα μου φωνάζει το δικό σου, με το τρόπο του.  Εκεί που οι λέξεις παύουν να έχουν σημασία.  Εκεί που το απρόσωπο πάθος, παίρνει σάρκα και οστά. Παύση για τσιγάρο- Μίλα μου με τις ώρες. Σε εκείνο το μπαλκόνι, φορώντας το μποξεράκι σου και εγώ εκείνο το σουτιέν που τόσο με ενοχλεί... αλλά παρόλα αυτά το έχω συνηθίσει.  Μία νύχτα του Αυγούστου που ίσα ίσα μας ακουμπάει ο αέρας.  Μίλα μου για τον καφέ σου που ήπιες το πρωί.  Μίλα μου για τα καντήλια που έριξες σε εκείνο το φανάρι σήμερα, γιατί ένας μαλάκας το πέρασε με κόκκινο. Δεν χαρίζεις, το ξέρω.  Μίλα μου για πολιτική, πόσο θέλεις τα τα κάψεις όλα.  Μίλα μου για βιβλία, για όνειρα, για πάθος, για σεξ, για έρωτα.  Μίλα μου, εγώ απλά θα σε

Χημεία είναι δυο μάτια που ενώνονται χωρίς να πουν κουβέντα. Που μέσα από συνταγή με γράμματα γιατρού, θα καταλάβεις και τι νιώθει. Το πάθος είναι συναίσθημα, όχι λέξεις.  Βάλε να πιούμε να στα πω... Είναι δυο πόδια να μπλέκονται με τα δικά σου, χωρίς να ρωτάς το γιατί.  Είναι μια κουβέντα που καταλαβαίνεις πότε θα σωπάσεις.  Θηλυκό.  Είναι κοινά που δεν είναι κοινά. Γιατί να έχεις κοινά, για να ταιριάξεις με κάποιον;  Είναι σκοτεινό με μια δόση τρέλας.  Είναι οι στίχοι που βρίσκεις νόημα κάθε βράδυ.  Νόημα.  Και ας μην έχουν ξέρω'γω. Είναι η ζωή που δεν είχες, αλλά θέλεις.  Είναι ο μεγαλύτερος γρίφος της ζωής σου.  Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι είναι αμοιβαίο.  Που κοιτάς και χάνεσαι, που τρέμουν τα πόδια σου.  Που ακόμα και τα πόμολα, γίνονται λόγος για να τον σκέφτεσαι.  Που η βροχή γίνεται φωτιά. Που το τασάκι γεμίζει.  Που κρατάς σφιχτά τα δάχτυλα σου και σφίγγεσαι.  Που δαγκώνεις τα χείλη σου και κοιτάς το κενό. Που το λάθος γίνεται σωστό και που το σωστό γίνεται λάθος.  Η χ