𝐖𝐫𝐢𝐭𝐞𝐫 𝐛𝐲 𝐩𝐚𝐢𝐧.

Και ας μην με βλέπει ο ήλιος, ένα παράθυρο ανοιχτό το έχω ανάγκη. Λίγος αέρας να με χτυπήσει να μου θυμίσει καλοκαίρι. Κούπες δεξιά και αριστερά. Πεταμένες ζακέτες και ρούχα.  Ακατάστατο και ανακατεμένο.  Έτσι θυμίζει το μυαλό μου ώρες ώρες. Εκεί που τα βάζω σε τάξη, μπουρδουκλώνονται όλα. Θυμίζει σαν παιδικός σταθμός. Με αθώα μυαλά να τρέχουν στο δωμάτιο. Να παίζουν σκοινάκι και κρυφτό, να γελούν με την καρδιά τους. Να μην τους ταράζουν οι έννοιες, να φωνάζουν μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Να μαζεύεται ο χώρος, απ'την κούραση να σβήνουν. Σαν να αδειάζουν μπαταρίες. Και την επόμενη μέρα ξανά απ' την αρχή... Κάπως έτσι το μυαλό λοιπόν. Ένας μεγάλος παιδικός σταθμός. Κάθε μέρα η ίδια λούπα. Λούπα που άλλοτε αγαπάς και άλλοτε μισείς.  Οι αναμνήσεις σου, οι έρωτες σου, οι πόνοι σου... τρέχουν, παίζουν και ελπίζουν... γυρνοβολάνε καθημερινά και σου ξυπνούν εικόνες. Εκεί που στο τέλος της ημέρας τα βάζεις σε τάξη... ξέρεις, σε κάτι μεγάλα κουτιά αποθήκευσης που συνήθιζες να βά

Δεν θα άντεχα να έφευγες. Καθώς κλείνω τα μάτια μου, σχηματίζεται το όμορφο ταλαιπωρημένο χαμόγελο σου. Κάποιες από τις λύπες σου, τις προκάλεσα εγώ. Και μετανιώνω κάθε μέρα. Όποτε μου έρχεται άσχημη σκέψη στο μυαλό ξέροντας πως μια μέρα θα φύγεις... πονάω. Ήθελα να βιαστώ μικρή. Να νιώσω και να κάνω την επανάσταση μόνη μου. Μα όταν βρέθηκα πραγματικά μόνη, ήσουν πάντα εκεί στο πλευρό μου. Έχω πει πράγματα που έχω μετανιώσει. Όταν σου κρατώ το χέρι νιώθω το δέρμα σου. ... νιώθω πως μεγαλώνεις. Νιώθω πως κάποια στιγμή θα φύγεις. Ότι σκέφτομαι με το πρόσωπο σου μου προκαλεί νοσταλγία. Νοσταλγία, αναμνήσεις και συναισθήματα αμοιβαία. Συναισθήματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ και που κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Όσο με πρόσεχες, τόσο θα σε προσέχω. Σαν ένα μικρό μωρό στην αγκαλιά μου. Ξέρω ότι δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου, όσα χρόνια και αν περάσουν. ...μα μαμά σε παρακαλώ. Μην φύγεις ποτέ. 20/04/20, Δευτέρα. -Τζω.

Πρώτη Ιουνίου στο νησί. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, αχούρι. Δεξιά και αριστερά άδεια μπουκάλια με νερό. Δεν πίνεται εδώ το νερό τους, ξέρεις. Αχούρι. Τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Καλλυντικά δεξιά και αριστερά. Οδοντόβουρτσα, ξυραφάκια και τσιγάρα. Και δύο πεταμένες βαλίτσες στην γωνία, ανοιχτές. Το χάος μου, μα δεν με νοιάζει. Τι μυαλό μου πίσω. Ξυπνάω εδώ και ξενερώνω που δεν ξυπνάω αγκαλιά σου να σου χαϊδεύω την κοιλίτσα που τόσο σου αρέσει. Δεν μου αρέσει ο καφές τους εδώ. Θέλω εκείνον που μου'χεις τάξει. Σου' χω υποσχεθεί κοτομπουκές. Έλα μην με πειράζεις... δεν θα τις κάψω. Μα αν μου αποσπάς την προσοχή καθώς μαγειρεύω στην κουζίνα μας, η ευθύνη δεν θα είναι δική μου για το αποτέλεσμα. Ξέρω, σου αρέσει να με πειράζεις. Χουφτώνω χειρότερα όμως απ' ότι ένα αρσενικό. Το νου σου. Θέλω καινούριο αποχυμωτή ρε μωρό μου. Ξέρεις πόσο μου την σπάει που θέλω να σου στύψω φυσικό χυμό και κάθονται τα ρημάδια τα κουκούτσια σε εκείνα τα σημεία. Πιάνεται το δεξί μου χέρι. Να στ

"Έχω λίγη ζωή στο άγχος μου." Καταραμένος ιδρώτας, δεν με αφήνεις να κοιμηθώ. Έχω λίγη ζωή στο άγχος μου. Εφιάλτες και να παραμιλώ στον ύπνο μου για σένα. Έχω λίγη ζωή στο άγχος μου. Ένας καφές μονάχα δεν φτάνει. Μιλώ με φίλους για να ξεχνιέμαι, μα πως να ξεχάσω; ...λίγη ζωή στο άγχος μου. Το τασάκι μόνιμα γεμίζει, δεν προλαβαίνω να το αδειάσω. Ξεσπώ στο χαρτί με γραπτά και στίχους. Σηκώνομαι το πρωί, πλένω τα μούτρα μου, κοιτιέμαι στον καθρέφτη και απορώ γιατί υπάρχω. Δεν ήμουν έτσι... Έχω λίγη ζωή στο άγχος μου. Λιγόστεψε ο ύπνος, μεγάλωσαν οι εφιάλτες και στέρεψαν τα αισθήματα και οι ανάγκες. Ανάγκη κανέναν να με μάθει. Μηδένισα χαμόγελα, δεν είμαι αυτό που βλέπεις. ...λίγη ζωή στο άγχος μου, ξέρεις. Είχα όνειρα για μένα που τα πλάκωσε το σκοτάδι και το μίσος. Μάνα συγνώμη, μα δεν με σκεπάζει πλέον η ελπίδα για να ζω. Μονάχα η μαύρη θάλασσα τα βράδια και οι στεναχώριες της. Τι και αν ανατέλλει ο ήλιος το πρωί; Στο άγχος μου, έχω λίγη ζωή. 06/06/19 -Τζω