Απρίλης

Βραδινός αέρας του Απρίλη να χαϊδεύει τους ώμους μας.

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη.

Σαν με κοιτάς να κοκκινίζω και να γελούν τα μάτια μου.

Να μην χρειαστεί να πούμε κουβέντα, τα μάτια θα μιλήσουν μόνα τους.

Και είναι εκεί που με κοιτάς και όπως κοκκινίζουν τα μάγουλα μου, κατεβάζω το κεφάλι μου κάτω σαν μικρό παιδί.

Μέχρι και τα λακάκια μου γελούν, καθώς δαγκώνω το κάτω μέρος απ'τα χείλη μου.

Και αν πατήσεις το γκάζι, μην έχεις την έννοια μου.

Κοιτάμε ευθεία στο κενό, όσο αφήνουμε τα δέντρα πίσω μας.

Και αν ανοίγω το παράθυρο τέρμα, μην απορείς.

Χειμώνα - καλοκαίρι, ο αέρας μου κρατάει συντροφιά.

Και αν δεν προλάβω να σου πω καλημέρα, μην ξενερώνεις.

Ξυπνάω στραβά, που δεν ξυπνάω πλάι σου.

Και αν δεν προλάβω να φάω, μην θυμώνεις.

Με καταβάλει το άγχος και η κούραση.

Και αν κολλάω πάνω σου όταν σε έχω αγκαλιά μου, μην τρομάζεις.

Μου θυμίζεις παιδικό έρωτα με παγωτό στο χέρι, καλοκαίρι, που δεν θέλω να τελειώσει.

Καλοκαίρια που έφτανε τέλος Αυγούστου και ανυπομονούσες να γυρίσεις πίσω στο σχολείο, να ανταμώσεις συμμαθητές και να συγκρίνει ο ένας με τον άλλον πόσα παγωτά έφαγε ο καθένας.

Αλλά ένα καλοκαίρι απ'τα χιλιάδες που δεν θέλεις να τελειώσει γιατί σου έμεινε πιο πολύ.

Εκείνο το καλοκαίρι είσαι.

27.04.22

#Τζω.