13 Μαρτίου. Ξυπνάς πρωί. Νωρίς αρκετά. Δεν σου φτάνει ο ύπνος πλέον. Πρέπει όμως. Γαμώτο, δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι, πλένω όπως να'ναι τα μούτρα μου και ξεκινάω την ρουτίνα μου. Γρήγορα να βράσει το νερό να προφτάσω να πιω δυο γουλιές καφέ. Κάτσε όπως πίνω καφέ και έχω αφήσει το τσιγάρο στο τασάκι, να καλύψω την κούραση μου και να βαφτώ στα γρήγορα. Ας μαζέψω και τα μαλλιά μου. Όχι, δεν τα χτένισα. Λες να φανεί; Λες όχι; Χέστηκα. Μία τζούρα καφέ και τσιγάρο. Ας μην αργήσω. Ας φορέσω την μάσκα μου και το ψεύτικο χαμόγελο μου και ας φύγω. Τόσο ωραία μέρα έξω και εγώ δουλεύω. Όχι, δεν είμαι μίζερη. Αλλά θα ήθελα να απολαύσω την ημέρα, τον αέρα, το πάρκο, την θάλασσα. Όχι, δεν είμαι μίζερη. Έχω ανάγκη την δουλειά, αλλά μου αρέσει να δουλεύω. Μου αρέσει αυτό που κάνω. Μα όταν είμαι φρικτά κουρασμένη και η καθημερινότητα μου μετατρέπεται σε ρουτίνα, φαίνεται προς τα έξω. Αστραπιαία εντός βάρδιας περνάει απ'το μυαλό μου αυτή η εικόνα, με το χαμηλό ποτήρι.. 2 παγάκ