Τρέμουν τα πόδια μου.

Χημεία είναι δυο μάτια που ενώνονται χωρίς να πουν κουβέντα.

Που μέσα από συνταγή με γράμματα γιατρού, θα καταλάβεις και τι νιώθει.

Το πάθος είναι συναίσθημα, όχι λέξεις. 

Βάλε να πιούμε να στα πω...

Είναι δυο πόδια να μπλέκονται με τα δικά σου, χωρίς να ρωτάς το γιατί. 

Είναι μια κουβέντα που καταλαβαίνεις πότε θα σωπάσεις. 

Θηλυκό. 

Είναι κοινά που δεν είναι κοινά. Γιατί να έχεις κοινά, για να ταιριάξεις με κάποιον; 

Είναι σκοτεινό με μια δόση τρέλας. 

Είναι οι στίχοι που βρίσκεις νόημα κάθε βράδυ. 

Νόημα. 

Και ας μην έχουν ξέρω'γω.

Είναι η ζωή που δεν είχες, αλλά θέλεις. 

Είναι ο μεγαλύτερος γρίφος της ζωής σου. 

Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι είναι αμοιβαίο. 

Που κοιτάς και χάνεσαι, που τρέμουν τα πόδια σου. 

Που ακόμα και τα πόμολα, γίνονται λόγος για να τον σκέφτεσαι. 

Που η βροχή γίνεται φωτιά.

Που το τασάκι γεμίζει. 

Που κρατάς σφιχτά τα δάχτυλα σου και σφίγγεσαι. 

Που δαγκώνεις τα χείλη σου και κοιτάς το κενό.

Που το λάθος γίνεται σωστό και που το σωστό γίνεται λάθος. 

Η χημεία δεν έχει μέτρο σύγκρισης. 

Μείνε.

Και κάνε τα πουτάνα όλα. 

01/02.

#Τζω.